சில பறவைகள் எத்தனை பழகினும் அருகே வருவதில்லை

திண்ணையில் வெளியான கட்டுரை

இந்த வெய்யில் காலம் வந்துவிட்டால் எங்கிருந்தோ வந்துவிடுகின்றன மைனாக்கள். கூடவே சில குயில்களும் , அவ்வப்போது இன்னெதென்று அறியாத பறவைகளும் வந்து அமர்ந்து கொள்கின்றன. என் வீட்டின் பின்னால் நந்தினி பால் கழகத்தின் ( நம்ம ஊர் ஆவின் போல இங்கே பெங்களூரில் நந்தினி ) பெரிய காலி இடம் இருக்கிறது. பயன்படுத்தாது விட்டதால் செடி கொடிகளும் கொஞ்சம் பெரிய மரங்களுமாக சின்னக் காடு போலவே தோற்றமளிக்கும். அதற்குப்பிறகு ஒரு சர்ச்சும் அதனுள்ளேயும் பிரார்த்திக்க வருபவர்களுக்கென பார்க் செய்ய பெரிய காலியிடமுமாக , கிட்டத்தட்ட ஒரு அரை கி.மீ தூரத்துக்கு மரங்களும் , அவற்றினூடே ஆங்காங்கே சில கட்டடங்களுமாகவே காட்சியளிக்கும்.வீட்டின் எந்த ஜன்னலைத் திறந்தாலும் அந்தக்காடு தெரியும் பாரீஸ் நகரில் எந்த ஜன்னலைத் திறந்தாலும் .டவர் தெரிவது போல. நந்தினி நிறுவத்தினர் அவர்களாகவே சில யூகலிப்டஸ் மரங்களைக் கொண்டுவந்து நட்டு வைத்துவிட்டுப்போயினர். அவையும் கூடவே வளர்ந்து அறையின் ஜன்னலை இரவில் திறந்து வைத்து விட்டுப்படுத்தால் காலை அந்த அறை முழுதும் யூகலிப்டஸ் நீலகிரித்தைல வாசனை அறையை நிறைத்துக்கொண்டிருக்கும்.

வந்தமரும் மைனாக்கள் இன்ன மரம் என்று பார்ப்பதில்லை. ஒரு சிறிய குருவி , இன்னும் கொப்பே விடாத கிளையில் , நான்கு இலைகள் மட்டுமே இருந்த பசுங்கிளையில் அமர்ந்து தள்ளாடிக் கொண்டிருப்பது எப்போதும் காணக்கிடைக்கும் காட்சி. கூடுகள் என்று ஏதும் கட்டியது போல எனக்கு தோணவில்லை. மைனாக்கள் கூடு கட்டுவதில்லையோ ?!. மே மாதம் முடிந்தால் , அந்த கடைசி வாரங்களிலேயே மழை ஆரம்பித்து விடுவது கடந்த இரண்டு வருடங்களாக நடக்கவில்லை. இந்த ஆண்டு என்னவோ கொஞ்சம் முன்னக்கூட்டியே மழை ஆரம்பித்துவிட்டது..

அன்றும் அப்படித்தான், எதோ ஒரு கிளையில் , மரங்களடர்ந்து உள்ளே எங்கே உட்கார்ந்திருக்கிறது என்றே அறியாது, ஒலி எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது ஒரு பறவை. முற்றிலும் பரிச்சயமில்லாத ஒலி. எத்தனை முயன்றும் கிளைகளினூடே என்னால் என் கண்களைக் கொண்டு பயணிக்க இயலவில்லை. அதுவும் தொடர்ந்து ஒலியெழுப்புவதை நிறுத்தவில்லை. ஒலியெழுப்பும் போது அதன் நீண்ட வால் மட்டும் மேலேறி கீழிறங்குவதைப்பார்க்க முடிந்தது. அவ்வளவு தான் என்னால் முடிந்தது. மிக அரூபமான ஒலி. இதுவரை கேட்டறியாதது அது. பின்னர் எதோ ஒரு இடர்ப்படலில் , சிறகுகள் அடித்து மேல் நோக்கிப்பறந்த போது மட்டுமே அதைக்கண்டேன். குரலுக்கும் உடலுக்கும் சற்றும் பொருத்தமில்லை. கரிய நிறத்தில் , வால் பட்டையாக நீண்டு கொண்டு , எனக்கென்னவோ அது ரொம்பவும் நீட்சியாகவே தோன்றியது, அதை வைத்துக்கொண்டு எங்கனம் பராமரிக்கிறது அது ?.ஹ்ம்.. இதென்ன கேள்வி..நமக்கும் கை கால்கள் நீண்டுதான் கிடக்கிறது.

மரங்களூடே, மிக உயரமாக லைட்போஸ்ட்களும் காம்ப்பவுண்டு சுவரை ஒட்டியவாறு நின்று கொண்டிருக்கும். மரங்களிலமர்ந்தது போக லைட்போஸ்ட்களிலும் மேலேறி அமர்ந்து கொண்டு யாரையும் சட்டை செய்யாது சப்தமிட்டுக்கொண்டே இருக்கும் அந்த மைனாக்கள்..எதோ தமக்குள் காரசாரமாக விவாதிப்பது போலவே எனக்குத்தோன்றும். சடாரென அறைக்கதவை நான் திறந்தபோதும் அதைப்பற்றி கிஞ்சித்தும் கவலை கொள்ளாது தாம் மனம்போன போக்கில் அமர்ந்து கொண்டு மூக்குகளை உரசிக்கொண்டும் , உடலை முழுதுமாக நீவி விட்டுக்கொண்டும் , 360 டிகிரி தமது தலையைத் திருப்பிக் கொண்டு முதுகை நீவி விட்டுக்கொண்டும், ஒன்றுக்கொன்று இடம் மாற்றி அமர்ந்து கொள்வதுமாக பொழுதைப் போக்கிக் கொண்டிருக்கும் அவை. சில நேரங்களில் என்  செல்பேசியில் உரையாடிக் கொண்டிருக்கும்போது கூட நண்பர்கள் கேட்பதுண்டு ‘என்ன மச்சி, எதாவது புறா கிறா வளர்க்கிறாயா’ என்று ,வீட்டின் எந்த மூலையில் நின்று பேசினாலும் அந்த மைனாக்களின் குரலுடனேயே என் குரல் ஒலிப்பதைக்கேட்கலாம்.

ஓய்வு நாட்களில் இவற்றை பார்த்துக்கொண்டிருப்பதே என் பொழுதுபோக்கு. எத்தனை தேடியும் இவற்றுக்கான கூட்டை என்னால் கண்டறிய முடியவில்லை. வீட்டின் பின்புறம் , பரணில் காற்று போய் வரவேணும் என்பதற்காக  சிறு குழாய்கள் வைத்து அவற்றை மூடாது விட்டுவிடுவது வழக்கம். ஒரு முறை வீட்டின் பின்னால் சென்று பார்த்தபோது சில மைனாக்கள் அவற்றினுள்ளே சென்று வருவதைப் பார்க்க முடிந்தது. “அப்ப இங்க கட்டுது கூடு ” :) எதோ கொலம்பஸின் மகிழ்ச்சி எனக்கு. இருப்பினும் இந்த மைனாக்கள் இன்னபிற பறவைகள் போக்குவரத்து எல்லாம் கோடை முடிந்து மழை ஆரம்பிக்கும் வரையே. மழை பெய்ய ஆரம்பித்தவுடன் இவையெல்லாம் எங்கோ சென்று விடும். ஒன்றையும் பார்க்க இயலாது. ஒரு சமயத்தில் ஒரு மைனா மட்டுமே சென்று வர ஏதுவான அளவிலான குழாய் அது. மேல் வீட்டில் இரண்டு மாதங்களாகவே ஆட்கள் யாருமில்லை, பூட்டிக்கிடக்கிறது. இவைகளுக்கு கொண்டாட்டம். எனினும் அவை சப்தம் எழுப்பினால் வீடே அதிரும். ஒரு நாள் தவறுதலாக எனது வீட்டின் பரண் குழாய்க்குள் நுழைந்த ஒரு மைனா சப்தமிடத்தொடங்கிவிட வீடே அதிர்ந்தது. அதுவும் கொஞ்ச நேரந்தான். பிறகு பட்டெனப்பறந்து மேலேறி சென்றுவிட்டது.

சரி போனால் போகிறதே என்று சின்னக் குழாய்த்துவாரத்தில் போய் கூடு கட்டிக்கொண்டு பாவம் சிரமப்படுகிறதே என்று. ஒரு கூடு நாமே கட்டிக்கொடுத்துவிடலாமென நினைத்து வீட்டில் கிடந்த பழைய டீவீ பெட்டி அட்டையை நறுக்கி வைத்து ஒரு பெரிய குழல் போலாக்கி, முற்றத்தில் ( துணிகள் காயப் போடுவதற்கும் , ஹாயாக அமர்ந்து வேடிக்கை பார்ப்பதற்குமான , முற்றம் அது ) மேலே கம்பிக்கிராதிகள் வைத்து மூடியிருக்கிற முற்றத்தில் ,அந்தக்கம்பிக்கிராதிகளில் பிளாஸ்ட்டிக் கயிறு கொண்டு கட்டி தொங்க விட்டேன் நான் அமைத்த கூட்டை. முதலில் சீண்டவேயில்லை அந்த மைனாக்கள். ஹ்ம் எப்படியாவது வந்து தானே ஆகவேண்டும் என்ற இறுமாப்புடன் அவ்வப்போது போய் தலையை மேல் நோக்கிப்பார்த்து விட்டு வருவது வழக்கம்.

 

மழையிலும் வெய்யிலிலுமாக நனைந்து பின் காய்ந்து ,அந்த அட்டைப்பெட்டியில் இருந்த எழுத்துகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அழியத்தொடங்கியிருந்தன. பெட்டி தொய்ய ஆரம்பித்துவிட்டது. வேறொரு அறையில் அன்று அமர்ந்திருந்த நேரம் , ஒரு மைனா அதை ஆராய வந்தது. அந்த பெட்டியின் மேலேறி நடை பழகிவிட்டு சட்டென உள்ளே நுழைந்து மறுபக்கம் வெளியே வந்துவிட்டது. ஆஹா இனி உள்ளே வந்து உட்கார்ந்து விடும் என்றே மகிழ்ச்சியில் திளைத்துக் கொண்டேன். மேற்பார்வை பார்த்துவிட்டுச் சென்றதோடு சரி , பிறகு அதுவோ , அல்லது அதன் காதலியோ எட்டிக்கூடப் பார்க்கவில்லை. கூடு தேய்ந்து கொண்டிருந்தது. எனக்குள் இருந்த கொஞ்சநஞ்ச நம்பிக்கையும் அவற்றில் இருந்த எழுத்துகள் போல மங்கத்தொடங்கின.

வீட்டிற்கு மிக அருகிலேயே ஹெச்.ஏ.எல்’லிருந்து அவ்வப்போது போர் விமானங்களும், ஓட்டிப்பழக முயற்சி செய்யும் ஹெலிகாப்டர்களும் தாழப்பறந்து கீழே இருக்கும் அனைவரையும் அதிரவைக்கும். எனினும் அந்த சப்தங்களுக்கெல்லாம் இந்தப்பறவைகள் பழகித்தான் விட்டன. பறந்து செல்ல எத்தனிப்பதோ இல்லை, இடம் மாற்றி கிளை மாற்றி அமர்ந்து கொள்வதோ இல்லை. அது பறந்தால் எனக்கென்ன என்ற தோரணையுடன் வழக்கம்போல தங்கள் சப்தங்களை எழுப்பிக்கொண்டேதானிருக்கும்.

மழைக்குருவி என் வீட்டு ஜன்னலிலேயே வந்து அமர்ந்து கொண்டு கொஞ்சமும் பயமின்றி “ இன்னிக்கு மழை வந்தே தீரும் பார்த்துக்கோ” என்று எப்பொழுதும் கூவிச்செல்லும். அதற்கு கூடு குடும்பம் குட்டி என்று எதையும் பார்க்க இயலாது., எனக்கென சேதி சொல்ல வந்தது போல் வந்துவிட்டு சொல்லி முடிந்ததும் பறந்து சென்று விடும். பட்டும் படாமல் இருந்துகொள்ளும் அந்த மழைக்குருவி. உள்ளங்கை அகலமே இருக்கும் அது, என்ன சாப்பிடும் எவ்வளவு சாப்பிடும் ?! ஹ்ம்.,,சப்தம் மட்டும் ஊரைக்கிழிக்கும். சில சமயங்களில் கீழேயிருக்கும் விசிறி வாழையில் அமர்ந்து கொண்டு கூவாமல் எதையோ யோசித்துக் கொண்டேயிருக்கும். எப்பத்தான் கூவும் என்று என் பொறுமை இழக்கும் வரை அசையாது அமர்ந்து இருக்கும். யாருக்குத்தெரியும் அது என்ன நினைக்கிறது என்று.

கூண்டு போன்ற கம்பிக்கிராதிகளின் மேலே, ஒரு பழைய நன்கு வாயகன்ற ப்ளாஸ்ட்டிக் டப்பாவில், அவ்வப்போது தண்ணீர் ஊற்றி வைப்பது வழக்கம். பறவைகள் டப்பாவின் விளிம்பில் அமர்ந்து விரல் நகங்களால் கவ்விக்கொண்டு ஒரு சொட்டு நீரை அலகால் உறிஞ்சிக்குடிக்கும் அழகே தனி. சில நாட்களில் சாயங்காலம் வரை வைத்த தண்ணீர் அப்படியே இருக்கும். வெய்யில் அடித்தால் கொஞ்சம் குறைய வாய்ப்புண்டு. ஆனாலும் அந்தத்தண்ணீரில் அவை குளித்து ஒரு போதும் பார்த்ததில்லை நான். அவற்றுக்கு தெரிகிறது போல , இது குடிக்க மட்டுமே , குளிக்க அல்ல என்று.

இரவில் வரும் ஆந்தைகளின் ஒலி சில நேரம் என்னைத்தூங்கவிடாமல் செய்துவிடுவதுண்டு. அவற்றிற்கு அந்த உயரமான லைட்போஸ்ட்களின் மீது இப்போதெல்லாம் சோடியம் வேப்பர் விளக்குகள் பொருத்தப்பட்டுவிட்டதால், கீழிருக்கும் பல்புகளுக்கு ஏதுவாக , நன்கு அகலமாக தட்டைப்பாகமாக விளக்குகளின் ஷேடுகள் இருப்பதாலவற்றின் மீது அமர்ந்துகொள்வதே விருப்பம். அந்தப்பக்கத்து அறையில் விளக்கைப்போடாது சில இரவுகளில் அமர்ந்து அவற்றை இருட்டினூடே காண முயல்வது வழக்கம். இருப்பினும் அவற்றின் விழிகளைக்கொண்டே அவை இருக்குமிடம் எனக்குப்புலப்படும். கிளை கூட்டுவது , இரண்டு மூன்று அல்லது ஏழு முறை ஒலியெழுப்புவது என்று அவற்றிற்கும் ஒரு கணக்கு இருக்கிறது போல. எதையும் கண்டறிய முடியவில்லை. நிறைய விக்கிப்பீடியா தேடியும் அவற்றிற்கான  பொருள் புரியவில்லை. கிராமத்தில் சொல்வதுண்டு எத்தனை முறை கூகை ஒலியெழுப்புகிறதோ அவை எல்லாவற்றிற்கும் ஒவ்வொரு பொருள் உண்டு என்று. எனக்கென்னவோ மழை அதிகம் இல்லாத நாட்களில் வந்து அமர்ந்து கொண்டு என் சுகமான உறக்கத்தைக் கலைப்பதையன்றி வேறேதும் செய்து விடுவதில்லை அவை.

 

மழை வருவதற்கான அறிகுறிகள் தென்படும் போது, இலைகள் அசைந்து , பெரிது உயர்ந்து நிற்கும் யூகலிப்டஸ் மரங்கள் தம் கிளையை முறிந்து விடுவது போல ஆடும்போது , அதிலமர்ந்து கொண்டிருக்கும் குருவிகள் சிறகடித்துப் பறக்க முயற்சிக்கும். இன்னும் சில கெட்டியாகப்பிடித்துக்கொண்டு அமரும். விரல்களின் நகங்கள் கூர் பதிப்பதை என்னால் பார்க்க இயலும்.

மைனாக்கள், குயில்கள் மற்றும் இன்னபிற பெயர் தெரியாத பறவைகள் எல்லாம் காலம் முடிந்து தத்தமது தரிப்பிடங்களுக்கு சென்றுவிட்ட பின்னாலும் , வீட்டின் பக்க அறைகளின் சுவரை ஓட்டி , ஒரு ஜோடிப் புறாக்கள் எப்போதும் வசிப்பதுண்டு. இரண்டு கட்டிடங்களுக்கு இடையே எப்போதும் புழங்காது இருக்கும் உயரமான இடைவெளியில் பொந்துகள் அமைத்துக்கொண்டு வாழ்கின்றன.அவை என் வீட்டிற்குள் எப்போதாவது வந்து செல்லும். கிட்ட வந்து பழகுவதையோ இல்லை வீடு முழுக்க சுற்றித்திரிவதையோ பெரிதாக எடுத்துக்கொள்வதில்லை அவை. பக்கத்து வீட்டின் ஜன்னல் மேற்புற லெண்ட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டு ‘க்க்கும் க்க்கும்’ என்று ஒலியெழுப்பி என் கவனத்தைக்கவர நினைக்கும். ஒரு முறை அவற்றின் நெருக்கமான தருணங்களை என் புகைப்படக்கருவியில் பதிந்துவைத்து விட்டதைப் பார்த்ததிலிருந்து என் மீது கோபம் கொண்டு விட்டன. என்றே தோணுகிறது. ஏதும் பேசாது அமர்ந்துகொண்டு இல்லை நடை பழகிக் கொண்டேயிருக்குமவை. நினைத்துப்பார்க்காத நேரத்தில் சட்டெனெப்பறந்து தம் கூட்டுக்குள் சென்றுவிடும்.

சில நேரங்களில் வீட்டினுள் அரிதாக அவற்றின் இறகுகள் உதிர்ந்து கிடப்பதைக்காண நேரும். இந்தக் கோடை முடிந்து மழைக்காலம் ஆரம்பிக்கும் வரை புறாக்களை நான் சட்டை செய்வதில்லை. அவையும் என் மனம் அறிந்து தம் இருப்பைக்காட்டிக்கொள்ள முனைவதில்லை. விருந்தாளிகள் வந்து சென்ற பின்னரே கூடஇருப்பவரைப்பற்றி எண்ணத்தொடங்கும் சாதாரண மனிதன் போலவே நானும் அவற்றுக்கு. இந்தச்செய்தி வெகுகாலமாகவே தெரியும் புறாக்களுக்கு.

கூடவே வசிக்கும் புறாக்களைப்போல, எப்போதோ வரும் நான் கூடு கட்டிக்கொடுக்க நினைத்த மைனாக்களோ,  உரிமையுடன் என் ஜன்னல் கம்பிகளில் அமர்ந்து கூவும் மழைக்குருவியோ, அவ்வப்போது வந்து செல்லும் குயில்களோ , இன்னபிற பெயர் தெரியாப்பறவைகளோ எத்தனை  பழகினும் அருகே வருவதில்லை.

ஹ்ம்...சில பறவைகள் ஏனோ எத்தனை பழகினும் என் அருகே வருவதேயில்லை.

.