ஜோஜி.
இன்னொரு ஃபஹத் படம். ஃபஹத்தை ரசிக்க வைக்க முயற்சித்திருக்கிறார் இயக்குநர். நடிப்பில்
முதிர்ச்சி வரத்தான் மாட்டேனென்கிறது. அற்புதமான ஸீன் எதுவெனில் அந்த பாகம்
பிரிக்க வேண்டி கீழ்தளத்தில் அமர்ந்து அனைவரும் ஆலோசிக்கும் தருணம். சரேலென
கண்ணாடி கீறிவிட்டாற்போல ஒரு கலக்கம், கொஞ்சம் முகம் வாடிப்போகும் தருணம் என
ஃபகத்’தின் முக பாவம் அருமை. சவப்பெட்டியை தூக்கிக்கொண்டு போகும் போது வெடிக்கும்
வெடிகளை ஒரு பெருமிதத்தோடு பார்ப்பதை ஏற்கமுடியவில்லை. அவர் இத்தனை நாளும்
எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கிடந்த தருணம் அது. வேடிக்கை பார்க்க புறப்பட்டது போல ஒரு
பாவம். பாவம்.
கதை ‘மேக்பெத்’ என்றெல்லாம் எழுத்தில் வந்தது. 80களில் அக்கால டெல்லி தூர்தர்சனில்
‘முஜ்ரிம் ஹாஸீர்’ என்ற ஒரு தொடர் வந்தது. அதில் இப்படித்தான் படுக்கையில்
கிடக்கும் தந்தையின் சிகிச்சைக்கென செலவு அதிகமாகி அனுபவிக்க நினைக்கும் சொத்தே
அழிந்து விடுமோவென மகனே முடித்து வைப்பான்.
முடிவு முற்றிலும் யூகிக்கக்கூடியதாகிவிட்டது. அதுபோல மீன் பிடிக்கும் போது ஜோஜியின் அப்பா தண்ணீருக்குள் இருந்து தலையை நீட்டிக் கொண்டு வெளிவருவது என...நிறைய க்ளீஷே.. அருமையான ரப்பர் தோட்டம், அத்தனை பச்சைப் பசேலென்ற சுற்றுச்சூழலில் ஒரு அரண்மனை போன்ற ஒரு வீடு. ’ஆராணது’ என்ற உப்பரிகையில் அமர்ந்திருக்கும் அச்சனின் குரல் கேட்டு ‘ சிகரெட் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் ஜோஜி ’நிங்களுடே ராஜ்ஜியத்திண்டே ப்ரஜாவாணு’ என்று பதிலளிப்பது என சில காட்சிகள் தெள்ளத் தெளிவாக வெளித் தெரிகிறது. வலித்துப் பிடித்து முழுதும் உட்கார வைத்துப் பார்க்க வைக்கும் படம். #ஜோஜி
No comments:
Post a Comment